Onze man in Kompong Thom

Onze man in Kampong Thom is gekleed in leger-camouflage textiel, maar dan niet officieel (denken we). Hij heeft verschillende versies. Met bijbehorende petten, hoeden en zonnebrillen. Afhankelijk van de afstand die hij aflegt worden de insignes, epouletten en versierselen drukker op zijn pakjes. Het staat indrukwekkend bij zijn stoere uiterlijk. Hij heeft wat weg van de jonge Mohamed Ali, maar dan zonder bloemkool oortjes. Zijn ego past maar net in zijn taxi.

Kompong Thom is done. We vervolgen onze reis naar Kompong Cham. Onze man die ons gisteren ook naar Sirup Kuk reed heeft deze keer een andere outfit aan. Wij vermoeden van een Sergeant Majoor. We plagen hem met mierzoete (sissie) snoepjes en dat hij vast in ieder stadje een ander schatje heeft. Wij zijn nieuwsgierig naar zijn verkleedpartij en doen uiteindlijk voorzichtig navraag. Hij zegt hiermee indruk te maken op de politie posten om zodoende onder de betalingen uit te komen. Wij vragen naar de aard van de betalingen en na lang aandringen verteld hij ons wat wij al vermoeden: smeergeld. Omdat de militairen boven de politie staan laten zij hem er door zolang hij dit uiterlijk kenbaar maakt. Vooral de verschillende petten met bijbehorende zonnebrillen blijken belangrijk. We merken onderweg dat het werkt. We glimlachen meewarig na dit verhaal. We vinden hem een beetje slim en zielig tegelijk. Aan het eind van de rit staat hij zo blij als een kind in zijn uniform met zijn paar dollar fooi ongemakkelijk te wezen. Hij blijkt ineens een stuk kleiner...........

De hotelkamer in Kompong Cham is een andere Chinese herberg met een pracht van een kamer. Ronald leidt Eric binnen als Alice in wonderland en springen samen als het ware door de vergulde spiegel zo op bed. Hij blijkt een kilootje of duizend te wegen. Het enorme massieve tropisch hardhouten kolos weet al onze kapriolen te weerstaan. De gebeeldhouwde sponde is versierd met Chinese barok en op het hoofdeinde prijkt het grote symbool van liefde. Echter deze blijkt van hout en "wie is van hout" schreef Jean Foudraine eind jaren zestig. Dus wij ook niet. Alle ander meubelen zijn op het bed aangepast en lijken een set te vormen. We rausen door ons haar aan de kaptafel en komen op adem op het balkon en zijn verrast door het uitzicht op de brede Mekong rivier. Buiten en binnen zijn twee totaal verschillende werelden.

We doen snel onze ronde voor wat er te doen is. We boeken voor de namiddag een bootreisje naar een agrarisch dorp op een eiland inclusief de zonsondergang op de Mekong. We varen langs een half drijvend vissersdorp en bij aankomst verwelkomen de kindertjes ons. Behalve één jongen. Zijn rolstoel is vastgebonden aan een paal van het onderhuis, in de schaduw bij de dieren. Hij glimlacht en lijkt blij met de aandacht die hij krijgt. Hij is verstandelijk en lichamelijk gehandicapt. Door het ingrijpen van Eric krijgt hij ook een setje kleurpotloden die een Française heeft meegenomen voor alle kinderen. Hij is net als de andere kinderen er helemaal mee in zijn hum. Eric verzamelt de familie rondom hem als centraal persoon en maakt kiekjes. Hij glundert alle kanten op. De tour bestaat uit het verkennen van het dorp wat beter past in de prehistorie. De koeien staan onder de koele plek van het huis. De ploeg waar een boer mee gaat werken wordt ter plekke met de hand gemaakt. We zien de aanplant op het veld van het dorp. De juf van het koffiehuis die enkele malen per maand deze trip organiseert (als er genoeg belangstellende zijn zodat de brandstof en de bootsman betaald kan worden) probeert een boer met vrouw water uit de rivier te laten halen met een bamboe stok en emmers er aan. Hij weigert, is te moe en te warm. We denken: goed zo! We zijn tenslotte geen aapjes aan het kijken. We verlangen naar eenzelfde verfrissende duik in de Mekong, zoals de dorpskinderen doen. Niets vooropgezet. Alles echt........De terugtocht is rustig en romantisch met een vlakke rivier met een reflectie van de ondergaande zon die in haar verdwijnt.

We eten heerlijk in een Buddistisch restaurant (Smile, ja wat anders), wat is opgezet uit onvrede van de stadsbevolking. Er was kritiek op de Buddisten die alsmaar altruisme verkondigen. Echter bleken zelf passief aan de zijlijn te staan als het gaan om ontwikkeling van het stadje. De monniken waren zo ontdaan van deze woorden dat zij ter stond een initiatief financierden voor kansarme jongeren. Het gevolg is: één van de betere restaurants waar we deze vakantie hebben gegeten. Bovendien in een prettige ambiance (en het ligt naast het hotel).

Vandaag hebben we brommertjes gehuurd. We rijden in een heerlijk briesje naar een ander eiland in de rivier en moeten vanwege de droge tijd een bamboebrug over. Deze blijkt jaarlijks te worden opgebouwd en kan zelfs auto’s dragen. We weten niet wat we zien en is het een beetje griezelig om er overheen te rijden. Een verukkelijke tocht door een langgerekt dorp en we kijken zoals iedere dag onze ogen uit ons hoofd. Vervolgens naar twee heuvels waar de legende gaat dat de ene door vrouwen en de andere door mannen in één nacht is gebouwd. Deze competitie is ontstaan door een gedwongen huwelijk van een begerenswaardige vrouw met een man met weer eens een te groot ego. De deal was de heuvels alleen snachts bouwen en wie de hoogste bouwt wint en mag het zeggen. De slimme vrouwen maakten op hun voorlopige top een vuur. De mannen dachten dat de zon opkwam en staakte hun arbeid. De vrouwen wonnen hierdoor en bouwden de hoogste. Er staan nu tempels op, waarvan één 500 schedels bevat uit de killing fields periode. Ook tussen deze twee heuvels is flink gemoord. Daarna naar AMICA. Een vrijwilligersinitiatief waar de dorpsbewoners hun zaakjes leren goed op orde te krijgen en zelf bezoekers rondleiden en uit het winkeltje hun waar aan prijzen. Ondanks de bloedhitte ziet het er allemaal erg leuk uit.
Ronald leert zijn hoofddoek te wikkelen ter bescherming tegen zon, warmte en stof.

We voelen het einde van de vakantie al enigszins naar ons toe kruipen. Morgen terug naar Phnom Penh voor nog 3 nachtjes...............
PS Morgen foto's want het uploaden lukt momenteel niet.