De erwtensoep staat klaar
Door: Ronald & Eric
Blijf op de hoogte en volg Eric en Ronald
18 Februari 2011 | Cambodja, Phnom-Penh
De laatste dag in Siem Reap sluiten we af met een bezoek aan het olifantenterras in Bayon achter Ankor Wat en nog maar een laatste Wat (nummer 21?) om het af te leren. We laten ons afzetten bij de FCC,
nemen afscheid van ons koetsiertje en beloven hem bij onze vrienden te promoten,
mochten ze ooit zijn kant uitkomen. Wij storten ons in het brede aanbod van de patiserie en genieten van de beste koffie die in Cambodja te krijgen is. Wij schuiven daarna twee blokken door naar de kapper en laten ons knippen, scheren en plukken. Of dat we nog niet
voldoende hedonisme prediken, bestellen we voor de namiddag masseurs voor twee.
Als we door twee pezige boys onderhanden worden genomen, krijgen we een sms. Het is tante Cor uit Crooswijk met de mededeling dat de erwtensoep klaar staat. We sms onze 88 jarige ex buurvrouw terug dat we in 36 graden daarvoor niet echt in de stemming te krijgen zijn en haar specialiteit voorlopig nog maar even moet invriezen. Wat in het vat zit verzuurd tenslotte niet. Voldaan besluiten we de avond in de Sugerpalm waar een verzameling karnaval-allergische reizigers zich culinair hebben verenigd in een
warme en authentieke ambiance. We eten voor het eerst deze reis een voorgerecht en genieten zichtbaar van de Vietnamese loempiaatjes; het moest er maar eens van komen.
De volgende ochtend reizen we af naar Kompong Thom. Onze chauffeur heeft het erg druk met zijn mobieltjes. Om de haverklap breekt er een hels kabaal los. Hij jongleert met een aantal van die dingen en heeft niet alleen twee handen aan het stuur, maar klemmen zijn geliefde herriemakers daartussen en zo mogelijk 1 tussen schouder en oor. Daarbij spreekt hij een verdraait articulerend soort Khmer waarvan de decibellen niet te tellen zijn. Dat wij door deze kakafonie ons gebruikelijk middag dutje ontberen leidt geen twijfel. (Bij de weg, de toetsen en toetsenbord plakken, zitten soms vast. Volgens ons eten ze hier soep boven het keyboard en spetteren ze tegen het scherm)
We nemen onze intrek in een Chineese herberg en laten eerst zaken op orde brengen die het niet doen, vooral in de natte cel. De resterende middag gebruiken we om de plaatselijke Wat te bezoeken met een actieve school voor monniken. We raken haast in trance van het mooie monotome opzeggen. We betreden de hoofdtempel en de Guano kruipt scherp onze neus binnen. We horen het hoge getjilp van de vleermuizen die een deel van het plafond van de hoofdtempel hebben ingenomen. De Guano ligt verspreid over de grond en laat nog net een plek vrij voor de kleurig beschilderde Buddah. Een deel van het plafond is ingestort. Een stukje verder betreden we een omheining in een omheining. Jonge monniken staan zich kaal te scheren en nodigen ons binnen. In het midden een soort stupa, maar dan met een oven erin. Hier wordt gecremeerd, leggen ze uit. Er staat een lege lijkkist naast zonder deksel.
Bij het avondeten zijn de bedienende dames zeer gastvrij en behulpzaam. Er loopt zelfs een ijsmeisje rond, nog net niet met twee emmertjes aan een juk; we neurien zacht een oud-Hollands liedje. Zij mikt bevroren brokken in alles waar vocht in zit. In het midden van het ijs zit een gat. Daar past precies een rietje door. We slurpen als de Chinezen doen.
Vandaag zijn we naar de oudste ruines van het land. Nagenoeg geen toeristen. We worden gegidst, of we willen of niet. Gelukkig is het een serieuze, heel bescheiden super aardige jongen van 17 die heel
veel weet. Twee dorpsgenootjes van 10 lopen mee en dollen wat met elkaar. Het geeft iets gezelligs aan de wandeling. Heerlijk rustig, eindelijk!!!... Totdat blijkt dat er drie scholengemeenschappen worden losgelaten in Wat nr. 2. Het is buddahfeest en de scholen zijn 3 dagen dicht. Nergens in de almanakken vermeld. We rennen snel weg van de hoge c’s die uit de kinderkeeltjes glijden. Natuurlijk snappen we hun enthousiasme…… ach we worden oud…….
Er is niet echtg sprake van geld bij de jongens, maar wordt het wel erg op prijs gesteld als we ze achteraf naar gedane moeite (afzonderlijk) belonen. De oudste vragen we naar zijn droomwens. Hij wil naar de universiteit. Gaat alleen niet lukken. Pa en Moe kunnen de 500 dollar niet betalen die per jaar daarvoor nodig zijn. Hij heeft inmiddels een alternatief plan. Alleen op doorvragen van Eric vertelt hij zijn verhaal. Eric moet dan toch weer even slikken.
Vanmiddag zijn we op een zijdefarm wat gerund wordt door een Vietnam veteraan en zijn Cambodjaanse vrouw. Aanvankelijk opgebouwd voor jonge vrouwen met geamputeerde benen (landmijn slachtoffers) zien we de zeven stadia van de zijde rups tot zijde sjaal.
Uiteraard kopen we een prachtig exemplaar en gaat Ronald op de foto met de weefster er van.
Daarna naar de enige berg (200 meter) in de omgeving en beklimmen wij deze in de zon door het lopen van een sacrale Buddistische trap van 804 treden. Geen sinicure in tropische temperaturen. We doen er daarna nog eens 50 en belanden in het hiernamaals. Een prachtig tempelcomplex met mooi uitzicht op de omgeving. Met het voldane gevoel van boetedoening keren wij gelouterd hotelwaarts.
Over prijsvragen gesproken. Laten wij in deze vakantie ineens zelf een prijs winnen bij deze site. Waarom? Hebben we ons opgegeven? We weten het niet, maar mogen kiezen uit 5 reisboeken. We kiezen voor Jordanië.
Tot de volgende x
nemen afscheid van ons koetsiertje en beloven hem bij onze vrienden te promoten,
mochten ze ooit zijn kant uitkomen. Wij storten ons in het brede aanbod van de patiserie en genieten van de beste koffie die in Cambodja te krijgen is. Wij schuiven daarna twee blokken door naar de kapper en laten ons knippen, scheren en plukken. Of dat we nog niet
voldoende hedonisme prediken, bestellen we voor de namiddag masseurs voor twee.
Als we door twee pezige boys onderhanden worden genomen, krijgen we een sms. Het is tante Cor uit Crooswijk met de mededeling dat de erwtensoep klaar staat. We sms onze 88 jarige ex buurvrouw terug dat we in 36 graden daarvoor niet echt in de stemming te krijgen zijn en haar specialiteit voorlopig nog maar even moet invriezen. Wat in het vat zit verzuurd tenslotte niet. Voldaan besluiten we de avond in de Sugerpalm waar een verzameling karnaval-allergische reizigers zich culinair hebben verenigd in een
warme en authentieke ambiance. We eten voor het eerst deze reis een voorgerecht en genieten zichtbaar van de Vietnamese loempiaatjes; het moest er maar eens van komen.
De volgende ochtend reizen we af naar Kompong Thom. Onze chauffeur heeft het erg druk met zijn mobieltjes. Om de haverklap breekt er een hels kabaal los. Hij jongleert met een aantal van die dingen en heeft niet alleen twee handen aan het stuur, maar klemmen zijn geliefde herriemakers daartussen en zo mogelijk 1 tussen schouder en oor. Daarbij spreekt hij een verdraait articulerend soort Khmer waarvan de decibellen niet te tellen zijn. Dat wij door deze kakafonie ons gebruikelijk middag dutje ontberen leidt geen twijfel. (Bij de weg, de toetsen en toetsenbord plakken, zitten soms vast. Volgens ons eten ze hier soep boven het keyboard en spetteren ze tegen het scherm)
We nemen onze intrek in een Chineese herberg en laten eerst zaken op orde brengen die het niet doen, vooral in de natte cel. De resterende middag gebruiken we om de plaatselijke Wat te bezoeken met een actieve school voor monniken. We raken haast in trance van het mooie monotome opzeggen. We betreden de hoofdtempel en de Guano kruipt scherp onze neus binnen. We horen het hoge getjilp van de vleermuizen die een deel van het plafond van de hoofdtempel hebben ingenomen. De Guano ligt verspreid over de grond en laat nog net een plek vrij voor de kleurig beschilderde Buddah. Een deel van het plafond is ingestort. Een stukje verder betreden we een omheining in een omheining. Jonge monniken staan zich kaal te scheren en nodigen ons binnen. In het midden een soort stupa, maar dan met een oven erin. Hier wordt gecremeerd, leggen ze uit. Er staat een lege lijkkist naast zonder deksel.
Bij het avondeten zijn de bedienende dames zeer gastvrij en behulpzaam. Er loopt zelfs een ijsmeisje rond, nog net niet met twee emmertjes aan een juk; we neurien zacht een oud-Hollands liedje. Zij mikt bevroren brokken in alles waar vocht in zit. In het midden van het ijs zit een gat. Daar past precies een rietje door. We slurpen als de Chinezen doen.
Vandaag zijn we naar de oudste ruines van het land. Nagenoeg geen toeristen. We worden gegidst, of we willen of niet. Gelukkig is het een serieuze, heel bescheiden super aardige jongen van 17 die heel
veel weet. Twee dorpsgenootjes van 10 lopen mee en dollen wat met elkaar. Het geeft iets gezelligs aan de wandeling. Heerlijk rustig, eindelijk!!!... Totdat blijkt dat er drie scholengemeenschappen worden losgelaten in Wat nr. 2. Het is buddahfeest en de scholen zijn 3 dagen dicht. Nergens in de almanakken vermeld. We rennen snel weg van de hoge c’s die uit de kinderkeeltjes glijden. Natuurlijk snappen we hun enthousiasme…… ach we worden oud…….
Er is niet echtg sprake van geld bij de jongens, maar wordt het wel erg op prijs gesteld als we ze achteraf naar gedane moeite (afzonderlijk) belonen. De oudste vragen we naar zijn droomwens. Hij wil naar de universiteit. Gaat alleen niet lukken. Pa en Moe kunnen de 500 dollar niet betalen die per jaar daarvoor nodig zijn. Hij heeft inmiddels een alternatief plan. Alleen op doorvragen van Eric vertelt hij zijn verhaal. Eric moet dan toch weer even slikken.
Vanmiddag zijn we op een zijdefarm wat gerund wordt door een Vietnam veteraan en zijn Cambodjaanse vrouw. Aanvankelijk opgebouwd voor jonge vrouwen met geamputeerde benen (landmijn slachtoffers) zien we de zeven stadia van de zijde rups tot zijde sjaal.
Uiteraard kopen we een prachtig exemplaar en gaat Ronald op de foto met de weefster er van.
Daarna naar de enige berg (200 meter) in de omgeving en beklimmen wij deze in de zon door het lopen van een sacrale Buddistische trap van 804 treden. Geen sinicure in tropische temperaturen. We doen er daarna nog eens 50 en belanden in het hiernamaals. Een prachtig tempelcomplex met mooi uitzicht op de omgeving. Met het voldane gevoel van boetedoening keren wij gelouterd hotelwaarts.
Over prijsvragen gesproken. Laten wij in deze vakantie ineens zelf een prijs winnen bij deze site. Waarom? Hebben we ons opgegeven? We weten het niet, maar mogen kiezen uit 5 reisboeken. We kiezen voor Jordanië.
Tot de volgende x
-
19 Februari 2011 - 02:49
Annekatrien:
O jee, nog maar 6 dagen!!!! Dan moet ik weeeeeeeeer helemaal afkicken van jullie.Wat n mooie verslagen:ondanks dat 't land nieuw voor me is, herken ik wel dat dubbele: ik reis en vind t geweldig, maar ik zie ook armoede en ongelijkheid en lijden waar ik als lekkere gevulde westerling zo van geniet! Toch? Meeleven en medelijden, als 't hart helemaal opengaat, is ook 'n vorm van genot......
Maar wat is t toch fijn dat de wereld nog zoveel verschillende culturen heeft: dat 't maar nooit mag ophouden: allemaal op z'n engels met grote voer-ketens is zo'n verarming....zo'n klap in 't gezicht van wat mensen ervaren, beleven, voelen en dromen. Neemt natuurlijk niet weg dat we de ongelijkheid niet mogen accepteren.
Enniewee: dank dank dank en veel liefs en mooie gedachten vanuit 'n ongetwijfeld nog zonniger dan in nederland' s Christchurch -
19 Februari 2011 - 11:09
Gerda:
Hoi Lieverds,
Wat die erwtensoep betreft, als jullie in Nederland waren geweest, dan had je het met beide handen aangepakt, zeker hier aan het IJselmeer, waar een vervelende koude wind uit het oosten waait. Maar goed jullie zitten lekker warm en genieten volop lees ik. Geweldig hoor de avonturen, en ik denk zeker dat je soms wel eens moeten slikken. Enfin ik wens jullie nog veel plezier en tot het volgende verhaal.
Liefs Gerda -
19 Februari 2011 - 14:24
's Jeanneke :
Gefeliciteerd met jullie prijs! Vast vanwege de schitterende verhalen en dito foto's. En wat een contrast tussen de mooie beelden en tempels en de armoede van de mensen. Nauwelijks te bevatten -omdat het oneerlijk is- dat er geen geld is voor studie. Gelukkig zijn er wel mobieltjes daar. Je zal toch verstoken blijven van de stem van je vrienden. Nog een paar dagen voor jullie, waarin vast veel moois beleefd wordt. Tot gauw. -
20 Februari 2011 - 12:19
Marjo:
hoi lieve broers,
ik geniet heel erg van jullie fijne verhalen en foto,s.
eric en ronald jullie kunnen samen wel een boek uitgeven van alles,
geniet nog maar fijn hier is het goed koud lekker weer voor een kopje erwtensoep.
kus marjo -
20 Februari 2011 - 15:06
Annemarie:
Jordanië ? Ook een prachtig land: Wadi Rum, Petra etc.etc.....
Proficiat met jullie prijs ....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
