Smeergeld betalen

De dag begint met een heerlijke spicy fried rice with eggs en een coca cola. We hebben een taxi gehuurd voor 130 dollar om over de dirty road naar Pursat te gaan. De driver spreekt geen woord Engels maar we twijfelen niet aan zijn rijvaardigheid. De eerste 20 minuten zijn buitengewoon spannend. Nagelbijtend naderen we de eerste controle. De Chinese bouwer van de dam en aanpalende voorzieningen heeft kennelijk een privéclaim op de weg en vandaag horen we voor het eerst dat we er waarschijnlijk niet doormogen. De slagboom naderend houden we onze adem in en zetten we ons beste pokerface op. De kauwgom verdwijnt in de wangzakken en de petjes gaan af, net als dat we de fototoestellen verstoppen. We glimlachen als een stewardess. De driver gaat onderhandelen en de beambte zegt al direct “NEE”. We blijven lachen en de driver begint stampij te maken om zijn handel die in de taxi zit veilig te stellen. tís tenslotte een maanloon wat we te verteren hebben. Verder nog wat handel die bestaat uit twee balen rijst en wij dus als levende haven. De poltitie beambte houd voet bij stuk maar de driver ook. Er komt een glimlach op de beambte zijn gezicht en wij moeten 5 dollar betalen om verder te mogen. Uiteraard doen we dit en gaan opgelucht de weg vervolgen. We realiseren ons dat we voor het eerst van ons leven bewust smeergeld hebben betaald.

De weg is een dirt road (onverhard en van grevel) en wordt in aanleg verbreed. Zo kunnen we alle werkzaamheden met eigen ogen zien. Kinderen die lopen te sjouwen met brokkstukken, vrouwen die gruis bijelkaar vegen, groepjes mannen die een greppel uitgraven met een pikhouweel en schop. Het lijkt wel dwangarbeid. Beelden die wij nooit zien in Nederland. De chauffeur zet bij elk stijgend stuk weg zijn airco uit om meer power te hebben. De auto zelf is een oude Toyota Camry die als poltiewagen dienst heeft gedaan. De letters “police”zijn niet uit de autolak weg te poetsen. De auto rammelt, host, bumpt en schudt zijn weg voort en komen we aan bij de in aanbouw zijnde dam die de Chinezen (vermoedelijke) voor hun eigen energie behoeften bouwen. Een gigantisch project waarbij de jungle niet gespaard blijft. Hele vlakten worden of zijn afgebrand om plek te maken voor het water. De bomen die nog overeindstaan staan als een geest in een landschap en houden fier hun kale takken hoog. Wij weten wie uiteindelijk de winnar zal zijn. Een trieste aanblik.

De weg ligt als een platgewalst lint door het landschap. Staatsbosbeheer zou hier geschokt rondlopen. We kunnen er niets tegen doen en zien hele gemeenschappen, met hun tijdelijke en provisorische onderkomems zien we het werkvolk, familie en kinderen onder het stof hun leven “leven”. Want stof is er............stof die zo rood is als de grond waar je kijkt. De auto kan geen goede grip op de weg krijgen. De stofwolken schieten over de gammele houten hutjes waar de was te drogen hangt en over de kip curry die de mensen aan het eten zijn. “Als het maar niet gaat regen “ zegt Eric. Er zou een tsunami van modder door de gemeenschap gaan die alles op zijn weg mee neemt. Verderop ligt een woudreus over de weg. Hij lijkt wraak te nemen op zijn killers. Helaas voor hem neemt de driver een detour door zeer diepe kuilen en komt de bodem van de auto onder mijn voeten iets omhoog. Niets aan de hand .....de reus heeft verloren en blijft onaangeroerd de weg blijven blokkeren.

Wat een wereld, wat een schending van alles wat we denken of hopen goed geregeld te hebben in deze wereld. En wij willen er doorheen omdat we anders vele honderden kilometers om moeten rijden en een dag vakantie minder kunnen vieren met elkaar. Wat een luxeproblemen..... maar is het ook geen nieuwsgierigheid en behoefte aan een wat spanning?

Toch lijkt het er op dat we niet aankomen in Pursat. Niet omdat we nog eens 4 slagbopmen te gaan hebben en door militairen gecontrolleerd worden op wapens (?) De auto gaat tegenstibbelen en wordt te warm. Gelukkig hebben we een noodvoorraad aan cashewnoten, chips en anderhalve liter water bij ons. We drinken onderweg niet om zo min als mogelijk te plassen. De auto kan tijdens een tussenstop even afkoelen met water uit een klein groen stinkend vervuild beekje. De door stof rood gekleurde uitbaterij biedt een beetje schaduw tegen de hete zonnenstralen. Kindertjes spelen met stukken plastic die achteloos zijn gedumpt.

De auto is afgekoeld en wij opgewarmd en krijgen we een medepassagier die verdacht veel naar de alcohol ruikt. Er wordt niets gevraagd en even verderop wordt hij met de balen rijst afgezet. De chauffeur kent hier blijkbaar veel mensen en neemt een werker, ditmaal met toestemming van ons, mee naar Pursat. Je rijdt gewoon mee in of op of achter de auto/vrachtwagen. Zo gaat dit in een land waar afstanden groter zijn dan in Nederland en waar de middelen om je te kunnen vervoeren een aanslag doen op de basis levensbehoeften om die vervolgens ver weg weer te moeten verdienen.

In een redelijk groot dorp worden we verzocht uit te stappen en te betalen. Is er nu stront aan de knikker? We geloven vast dat dit Pursat niet is. Dat is ook zo maar de driver neemt het zekere voor het onzekere. We verwisselen van auto en moeten nog twee en een half uur rijden naar de plaats van bestemming. We hebben er vier uur op zitten en vervolgen de weg. Een gozertje van 18 jaar gaat met een hogere snelheid al toeterend de weg onveilig maken. Een soort slecht opgenomen cassette met hindi muziek, eerst keihard. daarna door Eric verzocht te temperen, verhoogd de “feestvreugde”. We wennen aan zijn rijstijl en komen er achter dat dit soort rijgfedrag kennelijk normaal is. Er wordt niet afgeremd in dorpskernen waar mensen en kleine kinderen aan de kant van de weg spelen, eten of slapen. De honden weten hoe ze moeten rennen voor hun leven.

We komen aan in Pursat op het moment dat we een lekke band krijgen. Pfffff.......en nemen ons intrek in het beste (Chinese) hotel van de stad. Het is het goodkoopste wat we ooit voor een kamer hebben betaald..... 13 dollar. We gaan na een koude douche en schone kleren de stad in en komen op een soort nagemaakte mammoettanker uit. Een pleziereiland in de rivier waar vrolijk wordt gezumba-ed op z’n Cambodjaans. We doen vrolijk mee en de dames liggen in een deuk. Bij gebrek aan tuctuc en taxi n emen we ieder een brommer waar we achterop gaan. Ronald belandt weer in het hotel en Eric 10 km ten noorden van het centrum ipv in het afgesproken restaurant. We houden het hoofd koel ondanks de absolute duisternis die is ingeslagen. We eten uiteindelijk in het reataurant van het hotel.

Vandaag gaan we naar 35 km verderop naar Kompong Luong, een drijvend dorp, dat zich jaarlijks 2 keer verplaatst, afhankelijk van het seizoen en haar waterstand. We huren een boot en captain voor een uur en zien een adembenemend decor aan ons voorbij gaan. Een middeleeuwse wereld, gelardeerd met TV’s, mobieltjes en veel, heel veel plastic afval. We hebben nog nooit zoiets gezien. We zijn vooral vertederd (en bezorgd) over de jeugd. We zien ze in hangmatjes, kerken, hindutempels, werkplaatsen, ijsmakerij, school.... het drijft allemaal en ziet er vooral erg primitief en armoedig uit. We houden niet op met filemn en fotograferen.

We lunchen in het Community Villa restaurant waar net als in Phnom Pehn kansarme jeugd wordt geschoold en een kans krijgt. We realiseren ons dat je in Cambodja dan ook wel heel erg kansarm moet zijn........ We zijn een beetje geschokt door de armoede die we hier zien, sinds we van de kust weg zijn.........

Tot de volgende.....
Foto uploaden gaat even hier niet.
Die houden jullie tegoed